Естен кетпес элегия
Даланы кезсем мола көремін,
Айналам қабір қаптаған.
Дерттенген күйде қала беремін,
Дауасын мәңгі таппаған.
Дүние бізді сынап тұр әлі,
Жүректі қайғы кернейді.
Бейіттер үнсіз жылап тұрады,
Адамдар оны көрмейді.
Аруақтар кейде түсіме енеді,
Мұңға малшынып ғазалым.
Жылқының бейуақ кісінегені,
Сезгендей қабір азабын.
Сүрте ме жалған тамған жасымды,
Теңселіп Күн де, шайқалды Ай.
Өлілер мәңгі арманда сынды,
Тіріге сөзін айта алмай.
Тағдырды Тәңір таңбалап айтар,
Пендеге сыйлап жалқы үміт.
Адамның бәрі Аллаға қайтар,
Шарқ ұрып жаны, алқынып.
Кімнің кім қазір сырын ұғады,
Тұрса да жылап үркер мұң.
Өзімен әуре тірінің бәрі,
Өлінің жасын сүртер кім?!.
Бетімен жердің от өрілгенде,
Сөнгенде күннің жарығы.
Қабірден бәрі көтерілгенде,
Жебеушің жалғыз Тәңірі…
Қараша қаздар қайтқанда…
Сен сол бір әнді айтқанда,
Тұнық боп атқан таң мүлдем.
Қараша қаздар қайтқанда,
Қамығып мұнда қалдым мен.
Жалғыздық деген жалқы дерт,
Күрсініс артқан көңілге.
Өзекті талай шарпыды өрт,
Өткелсіз мынау өмірде.
Тұнжырап атты тұнық таң,
Жаныма тағы жайдым от.
Жанымды менің жылытқан
Көзіңде қалғам қайғы боп.
Ән болып қала алмадың,
Бойтұмарыма балайтын.
Тағдырдың уын талмадым,
Теңселіп тұрып талай түн.
Көзімнен әлі танырсың,
Амал ет ақыр сөзіме.
Қаздардан қалған қауырсын,
Қайғымды жазды көзіңе.
Өшпейді ол таңмен таласа,
Түнмен де бірге сөнбейді ол.
Жылатып кеткен қараша,
Жұбатып енді, емдей гөр..
Жылауық тал
Жалғыз тал мұнда жылауық,
Аты да, заты солай-ды.
Көз салсаң оған бірауық,
Жаныңның гүлін тонайды.
Қайғысы бардай орасан,
Тұрады ылғи тосылып.
Жүзіне оның қарасаң,
Жылағың келер қосылып.
Жапырағынан жас тамып
Тұрғандай бейне жаныңа.
Мұң деген содан басталып,
Тарайтын сынды қаныңа.
Көзінің жасын бұлаған,
Көктем келсе де күрсініп.
Тек сен бе едің жылаған,
Жылайды бүкіл тіршілік.
Жылауық тал тұр ұлы ойда,
Жасына мәңгі тұншығып.
Құдіреті мол Құдайға,
Жасайды бәлкім құлшылық.
Мұнар күн тағы мұңайды,
Жалықпас жасын төгуден.
Тіршілік неге жылайды,
Қорқады бәрі өлуден.
Жалғыз тал көрдім жылауық,
Жасымен қуған кеселді.
Ойлантып қойған бірауық,
Тағдыр дегенің осы енді.
Ғалам
Бұл ғалам біртүрлі… дегенмен,
Мұнда да табылар керегім.
Ешқашан жазбаған өлеңмен,
Әлемді мен айтып беремін.
Бұл әлем бейтаныс адамға,
Болмайды қиялмен кезбесе.
Тәңірдің нұры бар қаламда,
Дүние сөйлейді өзгеше.
Он сегіз мың ғалам тылсымы,
Адамның құпия өзегі.
Мендегі жүректің дүрсілі,
Әлемді басқаша сезеді.
Бәлкім мен өмірге келмедім,
Болар бұл бір елес күндегі.
Ал мүмкін ешқашан өлмедім,
Бәрі де түс шығар түндегі.
Жазбаған шығармын ештеңе,
Айтпаған болармын әлдене.
Мұңайып батады кеш неге,
Күрсініп атады таң неге,
Білмеймін…
Хамит Есаман,
ақын.
Comments are closed.