Сібір жарасы – ерте заманнан белгілі. Ауруды мұқият зерттеуді 230 жыл бұрын Петербург дәрігері Степан Андриевский бастаған.
1786 жылы ол жұмбақ аурудың себебін анықтау және бұл аурудың алдын алу және тиімді емдеу жолдарын табу үшін экспедиция ұйымдастырды. Екі жыл бойы Челябі төңірегіндегі казак ауылдарын аралап, Сібірдегі бұл ауру туралы мәліметтер жинады.
1788 жылы қалалық фон Шехофер, судья Оловянников және дәрігер В.Жуковскийдің қатысуымен өлген жануардың карбункулынан алынған сібір жарасының таяқшалары бар сарысуды шынтақ аймағына тілік жасап, өзіне егеді. Ол өзіне жұқтырған ауруы асқынбай тұрған кезде аурудың ағымын сипаттаған, ал «ойдың бұзылуы мен ессіздігін» бастан кешірген кезде В. Жуковский жазбалар парағын өзі толтыра берді. Сонымен, С. Андриевский сауыққаннан кейін тәжірибе мен жазбаларға сүйене отырып, ауру малдан адамға жұғатын сібір жарасының жұқпалы және зооноздық сипатын нақты дәлелдеді.
Сібір жарасы – Bacillus anthracis қоздыратын, септицемиямен, терінің, ішектің, өкпенің, лимфа түйіндерінің зақымдануымен және ауру жануарлардың өлуімен сипатталатын, жануарлар мен адамдардың көптеген түрлерінің аса қауіпті, жіті септикалық ауруы. С.Андриевский аурудың жұқпалы екенін дәлелдеп, сол кезде Орал мен Сібірде кең таралғанын ескере отырып, «сібір жарасы» деп атаған. Сібір жарасының қоздырғышы қолайлы жағдайда – топырақта, көңде, суда және басқа да қоршаған орта объектілерінде спора немесе капсула түрінде ондаған, жүздеген жылдар бойы сақталады. Сібір жарасының қоздырғышының споралары өте тұрақты – олар ыдыраған патологиялық материалында өлмейді, суда жылдар бойы, топырақта ондаған жылдар бойы сақталады. 120-140°С құрғақ қыздыру оларды 2-4 сағатта, ал 120°С-та автоклавта 5-10 минуттан кейін, қайнату арқылы 15-30 минутта өлтіреді.
Дезинфекциялау үшін ағартқыш ерітінділері, бейтарап кальций гипохлориті немесе белсенді хлор мөлшері 8% ДП-2 қолданылады. 10% ыстық натрий гидроксиді, 10% йод монохлориді, 37% формальдегид аэрозоль, 20% сутегі асқын тотығы, 5% сірке қышқылы аэрозоль, 7% сутегі асқын тотығы ерітіндісі, 3% йод ерітіндісі қолданылады.
Жануарларға негізгі жұғу жолы – тамақ және су, қансорғыш жәндіктер, тыныс алғанда ауадағы споралар. Қоздырғыш секрециямен және бөлінділермен ағзадан шығады. Қоздырғыш сібір жарасының спораларымен ластанған қоршаған орта объектілері арқылы (көң, төсек-орын, жем, үй-жайлар, күту заттары, шикізат және мал шаруашылығы өнімдері, топырақ) беріледі. Ең қауіпті таралу факторы – өлген жануардың өлексесі. Адамдар негізінен ауру малды сойғанда, сойылған малдың етімен тікелей жанасқанда немесе ауру малдың қаны сыртқы ортаға түскенде түзілетін сібір жарасының споралары бар ауаны жұтқанда жұқтырады.
Сібір жарасы – адам мен жануарлардың өліміне әкелетін өте қауіпті ауру. Ағымы мен клиникалық белгілерге байланысты ауру екіге бөлінеді: септикалық және карбункулез. Патологиялық өзгерістердің локализациясы негізінде сібір жарасының тері, ішек, өкпе және ангинальды түрлері және өткір, жедел, созылмалы, абортивті ағымы бар.
Жануарлардағы аурудың негізгі белгілері – қозу, дене температурасының жоғарылауы, жүрек соғысы мен тыныс алудың жоғарылауы және көрінетін шырышты қабаттардың цианозы. Жануар кенеттен құлап, құрысудан өледі. Кейде дене температурасының 42°C-қа дейін жоғарылауы, депрессия, тамақтанудан бас тарту, сиырлардағы лактацияның тоқтауы немесе күрт төмендеуі, қалтырау, жүрек қызметінің бұзылуы байқалады. Кейбір жағдайларда іш қату немесе қанды диарея байқалады. Қан несепте де кездеседі. Ісіну жұтқыншақ пен көмейде, мойында, кеудеде және іште болуы мүмкін. Жануарлар аурудың 2-3-ші күні өледі. Агония кезеңінде мұрын саңылауларынан және ауыздан қанды көбік бөлінеді.
Жануардың сібір жарасымен ауыратынын көрсететін негізгі белгілердің бірі – өте жоғары температура және қанның ұйымауы. Жануарды сою кезінде бұл белгілер болса, дереу ветеринарға хабарласу керек. Сібір жарасына күдіктенсеңіз, ешбір жағдайда сойылған малдың өлексесін ары қарай союды жалғастырмаңыз. Сібір жарасына күдік туғызатын жағдайларға малдың бұрын қолайсыз аумақта жайылым кезінде немесе жер қазу жұмыстарынан кейін, нөсер жаңбырдан немесе су тасқынынан кейін кенеттен өлуі жатады. Қойдың тынысы ауыр, қалтырап, дірілдейді, мұрын саңылаулары мен аузынан қанды көбік бөлінеді. Жылқы мен ірі қара малда – қозу, одан кейін депрессия, ентігу, шырышты қабаттардың цианозы, температура 41-420С дейін, құрысу кезінде өлім.
Мәйіттердің тез ыдырауы, қатаңдықтың болмауы, қанды бөліністердің болуы. Төменгі жақсүйек кеңістігінде, ішек, шық, іш аймағында болуы мүмкін.
Сібір жарасының жануардың тірі кезіндегі диагностикасы жануар туралы мәліметтерді және осы ауруға тән клиникалық белгілерді жинау негізінде белгіленеді. Өлгеннен кейінгі диагнозды қою үшін жануардың мәйіті жатқан жағынан кесілген құлақ немесе құлақтың кесілген жерінен алынған қан жағындысы зертханаға жіберіледі.
Құлақ екі жерден жіппен мықтап байланады және таңғыштар арасында кесіледі. Өлексені кесілген жері күйдіріледі. Шошқа мәйіттерінен ісінген тіндердің және лимфа түйіндерінің аймақтары жіберіледі. Өлексені ашып сою кезінде (шошқа мәйіттерін қоспағанда) қарау кезінде сібір жарасына күдіктенсе, көкбауырдың бір бөлігі зерттеуге жіберіледі.
Жамбыл облысы аумағында сібір жарасының 189 ошағының тіркелуіне байланысты облыс қолайсыз аймақтардың қатарына кіреді. Ауылшаруашылық жануарларын өсіріп өндірумен айналысатын мал иелері сібір жарасы ауруының адамға қаупі жоғары екендігін түсінген маңызды. Егер жоғарыда айтылған айқын белгілерімен ауылшаруашылық жануарлары ауырған жағдайда тез арада сол аумақтың мемлекеттік ветеринариялық дәрігеріне жүгіну қажет.
Ерсін ЗАМИШЕВ,
облыстық ветеринариялық зертхана директоры.
Comments are closed.