Сіңлілерім, қазғалдақ-аруларым,
Бір-бірінің жандырған тәуір бағын.
Қуансаңдар, көктем боп бар маңайым,
Мұңайсаңдар, еріксіз ауырладым.
Ұясына батқанша оралып күн,
Қызығына тоймадық балалықтың.
Ақ көбелек, ақ гүлдер арасында,
Арманшылдау қыз болып жаралыппын.
Иінағаш салып ап иықтарға,
Су тасыдық тұрса да тиіп қана.
Қол ұстасып барамыз шомылуға,
Тұрған кезде аптаптан күйіп дала.
Әке менен шешенің еркелері,
Сол бір кез қандай ыстық, көркем еді.
Оралмасын білгенде бал күндердің,
Жүрегім өз-өзінен өртенеді.
Ғайни Әлімбекқызы.
Тараз қаласы.
Comments are closed.