Заман түзелгенде ғылымға да, әдебиетке де тартымды талап қояды. Сонда көзедей көп академиктердің аты да, заты да ұмытылады.

* * *

Барыс – батыр. Барыс – күшті. Барыс – әділ. Барыстың мекені қарлы биік шыңдарда. Оның қорегі – тауешкілер. Досы – ұлар құс. Қарауылы – сауысқан.

* * *

Гуманизм күнделікті өмірде бар. Қалайда үлкен ерлік болуы шарт емес. Жай гуманизмнің өзі геройзммен қапталасып жатады. Адам адамға дос, жолдас – осыны ұмытпау керек.

* * *

«Адамзаттың ақымақтығына араз болып, күн бір-екі ай басқа бір ортаға түсіп кетсе, тыныштық таба алмай, қан төкпей тұра алмай, сойқансыз өмір сүре алмай жүрген жандар не болар екен?!» деп ойлаймын.

– Ал, енді есуас болмайсыңдар ма? – десе, күн қайтып келеді.

– Болмаймыз, болсақ оңбаймыз. Қаруды тастайық, – дер ме еді адам.

* * *

Бақытсыздықты адамдар өздері ойлап тауып алады, әйтпесе дүниеде ешқандай бақытсыздық жоқ.

* * *

Қызмет пен жазушылық – жау. Біріне-бірі кесір. Жазушыға жалғыздық керек. Ал, қызмет мың тарау бәлекеті баста ұялап тұрған кезде жазушының күні құрысын.

* * *

Біздің қазаққа қарапайымдылық әлі жетіспейді. Ақылды-ау деген адамдар атаққұмар, даңғаза даңқшыл.

* * *

Адам мақсатсыз болмайды. Мақсатсыз адам – кембағал адам. Қоғам мақсатсыз болмайды. Мақсатсыз қоғам шіриді. Әр адам өзіне сұрақ қойсын.

* * *

Топырақ–дәрі. Бір профессор кабинетінде жалаңаяқ, топыраққа табанын қойып отырады екен. Жүйкеге – жаттығу. Ал, біздің дауымыз – балалар жазда ауылға бара ма, бармай ма? Жалаңаяқ топырақ баспаған бала қандай болады?

* * *

Ұя саларында қарлығашпен ауада ешқандай жоспар болмайды. Жазушы да сондай, оны инстинкт жетелейді.

* * *

Біз күннің қызуынан, дауылдың арынынан, судың сылдырынан, жердің жылуынан, айдың аймалауынан туғанбыз! Жасыл дүние!

* * *

Адам – Алланың нары. Қанша жүк артады, өзі біледі. Арым – Алланың мүлкі. Қашан алады өзі біледі.

* * *

Кейде тау жүген-құрық тимеген жабайы асау ат сияқты. Кейде үйретілген тайдай жуасып қалады. Топырақ пен тастың үйіндісі де тұрақсыз, адамға не шара...

* * *

Әлдекім менің білегімнен кір шығармақ боп, саусағын түкіріктеп езгілеп көрді. Кір шыққан жоқ.

* * *

Әділетсіздікпен айқасқа түссең, сені жұрт «мінезі жаман» дейді. Сол мінездеме қалыптасып, сенің тағдырыңның көлеңкесіндей болады да жүреді. Бүгелектеген жылқыдай бас шұлғығыш болсаң – жақсысың.

* * *

Тірісінде сыйласпаған қазағым, құм құйылғасын көзіңе өлгеннен кейін жылама. Тірісінде құрметтеуің керек!

* * *

Кейбір «көркем» деген кітаптардың геройларын кітаптағыдан айнытпай суретке түсірер болсақ, ол геройлардың аузы-мұрны жоқ, шашы белгісіз, көзі белгісіз, бойы да белгісіз...

* * *

Жоғары, төмен деген ұғым тек ойда ғана. Әйтпесе, әлем жоғары, төмен дегеннен бейхабар.

* * *

Күнделікті өмірде біздің жетістіктерімізден кемшіліктеріміз тартымды көрінеді.

* * *

Оқымай, біреулердің айтуымен баға беретін ауру бар. Ол біреу қалай жеткізіп, қалай жөн сілтейді, ілмағайып.

* * *

Шыңғысхан қиратқан қаланың орнын қазып, кірпіштің жұрнағына қарап, шаһар қандай болғанын анықтайтын археолог сияқтысың. археологтың міндеті жеңілдеу. Ал сен сол қалаға жан бітіріп, қан тамырын бүлкілдетуің керек.

* * *

Адамдар қайырымды болса. Қоғамдық мораль ненің адал, ненің арам екенін айыра біліп, адалына әділетпен, кешіріммен қараса...

* * *

Қайран дүние! Өстіп алаңдатпасаң дүние болармысың.

* * *

Халық көп жиналған жерде не төбелес шығады, не даналық шешім қабылданады. Ол көсемге байланысты.

* * *

Күннің көзіне салқын жердің адамдары асық, ыстық жердің адамдары үшін таңсық емес.

* * *

Ақынның дүние көруі өзгеше. Оның көзі, көкірек көзі өзгеше. Басқалардан айырмашылығы да, артықшылығы да сонда.

* * *

Жұлдыздар ұдайы төмен ағады. Жоғары қарай аққаны жоқ.

* * *

Ойда күн жарқырап тұрғанда, тауда күн күркіреп бұлттар бұрқанып бұлқанталқан болып жатады.

***

Алыста жүргенде тауды аңсаймын. Жанына барғанда еңсеңді басады. Таудың тәкәппарлығында дауа жоқ.

* * *

Зиратқа бару – ауыр. Тұнжыр. «Бәрібір келесің бір» – дегендей ондағылар.

* * *

Жолбарыспен алысқан сурет. Ақша табу амалы. Қор болған батыр, қор болған жалбарыс. Көрінген сүмелек алқымынан алып, батыр болып суретке түсіп жатыр.

* * *

Оспанханнан айырылдық. «Ңөңді» енді ешкім жаза алмайды. «Ң» әрпінің жоғын жоқтаған Оспанхан! «Ң»-да көп мән жатыр.

* * *

Жазушы да пенде. Оның да арнайы қуанышы, қатқат қасіреті болады. Мәуелі дарақтан адамдар жеміс алып рахаттанады. Ал мәуеге қолы жетпегендер төменде тұрып тас лақтырады. Досы көп болады, ол – қалың оқырман.

* * *

Әркім өзінің қолынан келетін іс істесе – қоғамда ақау аз болады. Қолынан келмейтін жерге қоқайтып қойса – ол адамнан қоғамға зиян белшеден.

* * *

Ештеңе істемесең ешкім сені елемейді. Әйтеуір, халқың үшін титтей де болса пайдалы бірдеңе істейін десең, одан ең алдымен «қате» іздей бастайды. Жақсылық іздеу кем.

* * *

Борсық жемтігінің сүйегі қытырлағанша олжасына сенбейді.

* * *

Адамдарды бір-ақ тілде сөйлейтін етіп жаратамын десе Алла Тағаланың, Жаратқан Құдіреттің, Жасаған иемнің қолынан келмей қалған жоқ қой.

* * *

Шындық кішіреймейді. Қараңғыда қалған, топыраққа көмілген алтын сияқты жасырынып жататын шығар.