Сен жүріп өткен бұйра да бұралаң жолдардың,

Арайы солғын, аспаны сұрғылт таңдардың,

Сабағы нәрсіз, ажары әрсіз гүлдердің,

Айлары аптап, күндері күңгірт жылдардың,

Жазықсыз ойлар мен мейірден мақрұм шақтардың,

Ақ көбік толқынын бір өзің кешкен теңіздің,

Сауықта талай риясыз төккен лебіздің,

Көзіңмен үнсіз алысқа ұзатқан бұлттардың,

Тәңірмен тілдесіп, алаңсыз мұң кешкен сәттердің,

Жүзіңе жас бүркіп, кеудеңді шерлі еткен «әттеңнің»,

«Еркіндік-ессіздік» – еркіңе түскен сызаттың,

Тағдырға таңылып, тұрлаусыз қалған мұраттың,

Жадыңа жалқы жаныңды жегіп бергенде,

Жүрегің көкке жаудырған сансыз сұрақтың,

Санаңды әркез әлдилеп тұрар үміттің,

Ғибраты аздау ғасырға өгей ғұрыптың,

Дертіңмен ескі егескен ессіз ойлардың,

Іңкәрлік үшін ақылың салған ойранның,

 Ақырғы және ең сұлу нәркес нүктесі Менің кеудемдегі:

Өзегіне ғаламның наласын сіңірген,

Өзіне бөтен боп, сағатқа үреймен үңілген,

Үмітті үздіксіз мұңы мен жырынан жазбаған,

Жұдырығын жайғанда алақанындағы сан арман,

Күмәнсіз ғана жеті қат көкке көтерген,

Уытты уақыттың ұқыпсыздығына еті өлген,

Тек қана теңізге іңкәрлік танытқан,

Бәрінен, бәрінен жалыққан Менің жүрегім екенін білсемші!

 

Арайлы ЖАҚСЫЛЫҚ,

ақын.