Жамбыл облыстық драма театрының директорлығына жаңадан келген кезім. Қызметкерлердің кейбіреулері түскі асын сахнаның бұрышында орналасқан бір бөлмеде ішеді екен. Бірде ойымда ештеңе жоқ, театрдың ішін аралап жүріп сол бөлмеге кірсем, 7-8 сахна жұмысшылары отыр екен. Біреуі шайын ішіп отырса, екі- үшеуі нарды ойнап отыр. Бәрі жайбарақат.
Мен өзім нарды ойнауды жақсы көремін. Төбесінен төніп, ойындарына қызығып қарап тұрғам. Бәрі азартқа кіріп кеткен. Бір кезде терезеден сыртқа қарап отырған жігіт «ойбай, келе жатыр» деп еді, бәрі опыр-топыр болды. Нарды тақтасы аударылып ол қалды. Ыдыс-аяқ шашылып ол қалды. Өзімді таптап өтіп, бет-бетімен қашып, жан-жаққа тығылып жатыр.
Арттарынан мен де бездім. Жандәрмен үшінші қабаттың шатырға шығатын сатысына өрмелеп кеткенмін ғой. Бір кезде ойландым, «Әй, директор – мен емеспін бе? Кімнен қашып жүрміз?» Түссем, ешкім жоқ. Бірінші қабат жақтан айқай-шу естіліп жатыр. Әрең дегенде қашып жүргендердің біреуін тауып алып: «Не боп қалды? Кімнен қашып жүрміз?» деп сұрамаймын ба?
Сөйтсем, театрдың жанында азық-түлік сататын бір дүкен бар екен, соған біздің жұмыскерлеріміздің бәрі қарыз болған. Соның сатушысы келе жатыр екен.
Құрманғазы ДЕМЕШ,
журналист.
Ұқсас жаңалықтар
