Ауылдағы көрші жеңгей, Есіктен кірді сөйлей: – Ойпырмай! Мен бүгін қаладан Қос құбыжық көрдім! Көрдім де жағамды ұстай бердім. – Құбыжығы несі? – деп, Біз де қарай қалдық есінеп. – Құбыжық болғанда, Түрлеріне қарасам, Аямай беттерін, қастарын, көздерін, шаштарын Түрлі түске бояған. Кәдімгі адам, қыз-келіншектер! Түлкідей ыржақтауларына қарағанда, Көздері ойнаған Елестеді көзіме көңілшектер! Тұрпаты адамға келгенмен, Үстіне ілгендері тұрпайы! Дерсің «бұл қай сұмпайы?». – Соншама не бүлдіріпті? – Көрсең өзің де таң болар ең, Бел айнала шынжыр! Жүрсе қағар сыңғыр. Үлкен-кішілі біраз кілтті Салдыратып іліпті. Танауының екі жағына Жылтырақ бірдеме таққан. Ойпырмай, Не деген бұл көксоққан! Төстері ашық, Жасырмаған! О жер, бұ жері, Жарқыраған! Іштері де көрініп тұр, Күн қаққан ба Қап-қара Сосын... Іркілдеп, белдіктен асып тұр. Ал, кіндікке Жылтырақ сырға таққан. Ессіздерді еліктірген, Қашан құрыр екен, Бұл – қақпан!

Нұрмахан ТІЛЕГЕНОВ