Бақытжан Советұлы,
ақын.
– Папа-ау!
– Ау, балам.
– Анау не?
– Ол мектеп қой.
– Мектеп?
– Иә, мектеп.
– Кішкене өсші, ептеп,
Келер жылы барасың,
Он жыл оқып, білім аласың.
Сонан соң институтқа түсірем!
– Онда не істеймін?
– Бес жыл оқисың,
– Зердеңе білім тоқисың.
– Папа –ау.
– Ау.
– Бірдеңе айтсам,
– Ұрыспайсың ба?
– Жо-жоқ, құлыным,
Саған ұрысқанша,
Неге жұлынбайды менің
жұлыным.
– Менің оқығым келмейді.
– А, не дейді?!
– «Оқығым келмейді» деймін.
Одан да рэкет болам.
«Мерседес» мініп,
Әй-әй әйел алам.
Не, ғалым болғың келмей ме?
– Ғалым?!
– Ол кім?
– Ол – мына мен,
Сенің әкең!
– Жо –жоқ!
Мен сіз сияқты болмаймын.
Керегі жоқ,
Оқуыңа бармаймын.
– Неге?
– Себебі, сен жаяу жүресің.
– Тек үй мен жұмысты ғана білесің.
Ал, рэкеттер өйтпейді,
Әдемі машина мініп жүйткиді.
– Қой, қой, балам,
«Жақсы сөз – жарым ырыс»,
Рэкет дегенің – атыс-ұрыс.
Ал сен болсаң, азамат болуға тырыс.
Жарай ма?
***
Осы жерде әкесіне өкпелеп,
Бұртиып қалды бала.
Заман солай болса,
не шара?!
Тараз қаласы.
Comments are closed.