Бала – ата-ананың айнасы
Ілгеріде Құдай қосқан екі көрші болыпты. Екеуі де бір ауылдан шыққан, жас аралықтары да құралпылас замандастар екен. Балалары да бір мектепке барып, үйдің алдындағы кішкентай аулада бірге ойнайды.
Бірақ, әлгі көршілердің біреуі баласына үнемі:
Содан жылдар жылжып, әлгі екі көршінің балалары есейіп, өз қолдары өз ауыздарына жететін уақыт келіпті. Екеуі де оқу бітіріп бір-бір әулетке еге болады. Қызметке тұрады. Балам, «қасыңдағыларға қарайлас» деп үйреткен әкенің баласы айналасына сіңімді, туыс-туғанына қайырымы мол, жұғымды жігіт болады. Әріптестері елгезектігі, мәрттігі, кішіпейілдігі үшін сыйлайды. Ал әлгі «Балам, ешкімге көрсетпей жеп ал» деп тәрбиелеген әкенің баласы қара басының қамын күйттегіш, ешкімге пайдасы жоқ, сараң, әр нәрсеге сынғыш, күйгелек болып өседі.
Біз бұл мысалдан нені аңғарамыз? Бала – біздің айнамыз. Біреудің бүгінгі бейнесі – кешегі үйіндегі тәрбиенің жемісі. Біз қоғамды өзіміз жасаймыз. Сондықтан болашағының баянды болуын қалаған ел ұрпағының ұлағатты болуына мән бергені жөн. Өз балаңызға сәл ғана көңіл бөлуіңіз бен оң тәрбиеңіз болашақта мол жемісін беруі мүмкін.
Есет ЖАҢАБАЙҰЛЫ