«Пай-пай, шіркін, қазақтың келіндері-ай...»
«Пай-пай, шіркін, қазақтың келіндері-ай...»
Жуырда жасы келген, жүріп тұруы қиын бір әжейді өрімдей жас келіні шығарып салды. Көлік биік болған соң қарт кісінің отыруы қиын болды.
Сырт киімін шешіп:
– Әже, ыңғайланып отырып алыңыз, – деп асты-үстіне түсіп жатыр. Түйіншегін түрлі сыйлыққа толтырып жібергені көрініп тұр.
– Әже қалайсыз? Жақсы отырсыз ба? – деп жас келін жол бойы екі рет телефон соқты.
– Шүкірім, немере келінім ғой, – дейді әжей телефонды көтерген сайын елжіреп.
Белгіленген жерге келгенде жасы егделеу, жүзі жылы тағы бір келіні күтіп алды. Келін қарымды екен, әжейді көліктен көтеріп түсірді.
– Қалайсыз апа, жақсы демалып қайттыңыз ба? Шаршаған жоқсыз ба? – деп бәйек болды.
«Пай-пай, шіркін, қазақтың келіндері-ай...» деген ән еріксіз ойыма орала берді.
Күләйна ОРАЗБЕКҚЫЗЫ,
көлік жүргізушісі.