Мұқағали – қайран Аға…
Ғашық болып ақ қарға,
Сен туылған ақпанда
Мені де анам туыпты.
Есениндей сергелдеңге
Өзің түсіп сенделгенде
Айтшы, Сені кім ұқты.
Біздің жұрт та қызық жұрт-ау,
Жұбатудың орнына
Лайлауға дайын тұрады
Мөлдіреген тұнықты…
Қайран Аға!
Сен секілді…
Мен де жалғыз қалғандаймын
Айдалада.
Ұрпағың ба ем мен сен күткен,
Арыла алмай меңзеңдіктен,
Жаңылдым да жүрісімнен,
Жоғалтып ап өз «Менімді»,
Адасып қалдым жолдан,
Аға!
Содан бері кезікпеген
Музаны іздеп, кезіп келем.
Барым-базар,
Ойым-ойран,
Ал,
Ақылым-айран,
Аға.
Сен тірісің, бірақ,
Аға,
Өшпес,
Өлмес
Жырларыңмен!
Ал мен…
Менен сұрама,
Аға…
Танығанмен… бір қауым ел
Іздемейді шырақ ала…
Қарайтындар қырдан кілең,
Төріне оңай шығара ма,
Ұсынбаса мырза біреу,
Ұмтылмаймын сыбағама.
Белгісіз боп кейде мүлде
Өлі-тірім, сөнгенім де,
Сенгендерім опасыздық
Жасап жатты ертеңімде.
Сарқылғанша шуақ-күнім,
Тартылғанша бұлақ-тілім,
Кеше ұнамай, ұнап бүгін,
Бірін жамап, құрап бірін,
Шарана-жыр туылғанда,
Оралмастай жуыр маңда,
Тастап кетіп қарамастан,
Бақыр басын ала қашқан
Мен –
Көкек құс сияқтымын…
…Білем, күнә. Ұят мұным…
Мөлдір Музам,
Мұқаң – Аға!
– Жігерлі жас мұқала ма, –
деп күлерсің, ұғам,
Аға!
Келісерсің сөзімменен,
Жүйке деген жұқа ғана?!.
Жыр киесі ұрса егер
Дауа бар ма бұған,
Аға…
Мойындаймын, шыным,
Аға!
Сүйінуші ем шұғылаға,
Иілуші ем құбылаға,
Бәрі соның бүгін – ада.
Шабыт буып шаттанғанда,
Мен де өзімше бөлек үнді
Әнімді арнап ақ таңдарға,
Жаздым талай өлеңімді.
Шағынғаным бір бүгін бе,
Шағыстырам кімді-кімге…
Өзім туған өлеңімнің
Өзім кестім кіндігін де.
Қиялда алған өшін менен
Жыр-керуен көшін көрем.
…Тыңдар құлақ,
Оқыр көз жоқ,
Қор болды бұл есіл де өлең.
Көріп жүрек – отымды өшкен,
Өзің болсаң кешірмес те ең…
…Тұншығуда қанша жырым
Тұсауы әлі кесілместен…
Үміт БИТЕНОВА,
ақын, «Құрмет» орденінің иегері.
Comments are closed.