Мен қарапайым қарттарды сүйем,
Heдеген керім еді!
He біледі осы жұрт, не біледі?!
Бабалардың баласы – қариялар,
Сиреп бара жатқандай көрінеді.
Сақалыңнан айналдым, қарт-бабалар,
Ұрпағыңа не айтасың артта қалар?
О, тірі шежірелер, қалдырыңдар,
Қанеки, нелерің бар, салтқа жарар?
Қанеки, нелерің бар, Аталарым?
Ұрпағыңа ұран қып апарамын.
Сенімдеріңді ақтаймын, ақтаймын да,
Сендердің мұрагерің атанамын.
Осылай деп қарттардан қалап келем,
Өнеге, өсиетін санап көрем.
Санап көрем… тоймаймын… сұранамын,
Себебі мен де бір күн жауап берем.
Қарттар бізді тастайды-ау, күйінемін,
Ой, өмір-ай, неғылған қиын едің?!
Сондықтан да садақ боп иілемін,
Сауыт болам, тек қана киіне біл…
Мұқағали МАҚАТАЕВ.
Comments are closed.