Құдай-ай, тілі жалаңдаған жалынның құрсауында қалғанда не күйде болды екен, жандарым?
«Анашым!» деп шыңғырды ма екен?
«Әкешім!» деп жылады ма екен, әлде?
Ең үлкені — 13 жасқа толған әпкелері шырылдаған бауырларын құтқармақ боп жанталасқан шығар-ау!
Әлде…
бәрі алдымен түтінге уланып, көз жұмды ма?
Онда…
жандары мен ойлағандай қиналмаған шығар-ау!
Өмір не деген әділетсіз?
Тағдыр қандай қатыгез?
«Біреудің ажалы — оттан, біреудің ажалы — судан» деп отырушы еді баяғының күншуақты күзеткен момын шалдары. «Е, Жаратқан, бәле-жалаңнан сақтай гөр» деп күбірлеп қоятын сосын.
Солар айтқандай, Қазақ халқын бәле-жалаңнан сақтай көрші Алла тағала!
Бар қиындықты баспанасыздар мен жарлы-жақыбайлардың басына үйіп-төгіп қоятыны несі екен осы?
Кешіре гөр, Құдай! «Жазымышыңа» шүбә келтіріп отырған жоқпын. Бірақ жазықсыз періште-бөпелердің отқа оранатындай не жазығы бар еді дейім де?
Ойлайтыны — арамдық, жасайтыны — жамандық небір құзғын-адамдар жүр ғой осы қара жерді қорықпай басып.
Уһ…
Айтарға сөзім жоқ.
Отқа оранған бейкүнә періштелер енді тоңбайтын шығар.
Отқа оранған бейкүнә періштелер енді үлке-е-ен Астананың ең кішкента-а-ай үйінде тұрғандарына қымсынбайтын шығар.
Отқа оранған бейкүнә періштелер енді ата-аналары түн қатып жұмысқа кеткенде ештеңеден қорықпайтын шығар.
Жә…
Олар енді Жұмаққа тікелей тартып, оның төрінен бірден орын алатын шығар.
Тілім-тілім болған жүрегімді осылай жұбатам, қайтем енді.
Көсемәлі Сәттібайұлы
Comments are closed.